door Ervaringsmaatjes | 10 nov 2016 | Ervaringsmaatjes
Ik ben Romee. Sinds Februari 2016 ben ik als vrijwilliger actief bij het ervaringsmaatjes project van SIZ Twente. Een keer in de week ga ik naar een jonge mantelzorger toe om met haar leuke activiteiten te doen, zodat ze uit de thuissituatie wordt gehaald. Samen met de jonge mantelzorger worden de activiteiten bedacht. Enkele activiteiten die ik met de jonge mantelzorger heb gedaan zijn: taarten bakken, kaarsen gemaakt, een beauty middag georganiseerd voor de jonge mantelzorger, schaatsen, bowlen, knutselen, spelletjes gespeeld en nog veel meer. De twee uur vliegt voorbij, vaak zijn we nog waar ergens mee bezig en dat ik eigenlijk al weg moet. Zelf ben ik ook druk met school, werk en met mijn hobby`s, maar bijna elke week is er een moment te vinden dat ik naar haar toe kan gaan. De blijdschap en vreugde die ik van de jonge mantelzorger krijgt zorgt ervoor dat ik het gevoel krijg dat ik voor haar wat kan betekenen. Het is een fijn gevoel dat ik iets voor iemand kan betekenen die in het dagelijks leven zorgen heeft over bepaalde dingen en voor iemand anders moet zorgen of rekening mee houden. En het vrijwilligers werkt zorgt er bij mij ook voor dat ik even nergens aan denk en geniet van het moment zelf.
door Ervaringsmaatjes | 30 okt 2016 | Ervaringsmaatjes
Dat mantelzorgers het soms best zwaar hebben is een feit. Daarom stond de campus afgelopen zaterdag in het teken van de ‘Day of Dreams’, een dagje uit voor jonge Twentse mantelzorgers. Matthijs de Ruiter, tweedejaars student psychologie en vrijwilliger bij SIZ Twente, weet als geen ander wat mantelzorgers soms doormaken, en vindt dat zij ook de nodige aandacht verdienen.
Matthijs de Ruiter is behalve student ook mantelzorger voor zijn jongere broer. Een reeks hevige epileptische aanvallen in het eerste levensjaar zorgden ervoor dat Matthijs’ broer een mentale beperking opliep, met ontwikkelingsproblematiek tot gevolg. ‘Hij is inmiddels achttien en wordt steeds zelfstandiger, maar hij heeft hier en daar toch wel wat ondersteuning nodig. Mijn taken als mantelzorger bestaan vooral uit hem heen en rijden naar de zorgboerderij waar hij vaak heengaat, en hem af en toe eens mee uit nemen om iets leuks te gaan doen.’
24 uur per dag
Zelf vindt Matthijs niet dat hij het zwaar heeft als mantelzorger, maar bij anderen is dat soms anders zegt hij. ‘Ik ben zelf geen uren bezig met mijn broertje, mijn ouders nemen het grootste deel van de zorg voor hem op zich. Aan de andere kant ken ik ook mensen die een groot deel van hun tijd en van zichzelf in de zorg voor een ander steken. Afgelopen zomer deed ik vakantiewerk als schoonmaker in de thuiszorg. Ik kwam daar bij een getrouwd stel waarvan de man een hersenbloeding heeft gehad, en als gevolg daarvan vrij ernstig gehandicapt is. Zijn vrouw is bijna 24 uur per dag met hem bezig, en komt daardoor bijna niet aan zichzelf toe. De paar keer dat ik daar kwam om schoon te maken heb ik meer met haar gepraat dan daadwerkelijk gewerkt. Als ik weer wegging zwaaide ze me met tranen in de ogen uit. Zo iemand heeft ook ondersteuning nodig.’
‘Verzorgenden hebben het ook moeilijk’
Volgens Matthijs is er niet genoeg aandacht voor mantelzorgers. ‘Mantelzorgers worden niet gehoord. Mensen van buitenaf denken vaak dat de beperkte of de zieke het zwaar heeft, maar vergeten dat de verzorgenden ook onder de situatie gebukt gaan. Soms hebben mantelzorgers het zelfs zwaarder als degenen die ze bijstaan, zeker als zieke of beperkte persoon zelf niet beseft dat ze ziek zijn.’
Ervaringsmaatje
Sinds kort werkt Matthijs daarom als vrijwillig ‘ervaringsmaatje’ bij SIZ Twente. Hij begeleidt in die hoedanigheid een tienjarige jongen met ook een gehandicapte broer. ‘Wanneer je een direct familielid met een beperking hebt, gaat er uiteraard veel aandacht naar diegene uit, en dat gaat soms ten koste van de andere gezinsleden. Met name voor kinderen kan dat soms moeilijk zijn. Ik ken de situatie, dus ik probeer als maatje die jongen af en toe uit z’n dagelijkse situatie te halen en hem wat aandacht en afleiding te bieden. Daarnaast dien ik ook als tussenpersoon met zijn ouders. Op die manier wil ik wat terugdoen voor de maatschappij en bovendien sluit het goed aan bij mijn opleiding psychologie.’
‘Er zijn voor anderen’
Matthijs kan naar eigen zeggen zijn taken als mantelzorger en ervaringsmaatje goed met zijn studie combineren. ‘Gelukkig kost de zorg voor mijn broertje niet heel veel tijd, en ben ik als ervaringsmaatje één keer per week bezig, dus levert dat geen problemen op. Daarnaast vind ik het gewoon belangrijk om er voor anderen te zijn als dat nodig is.’
bron: http://www.utnieuws.nl/nieuws/63377/Student_en_zorgen_voor_een_ander
door Ervaringsmaatjes | 25 sep 2016 | Ervaringsmaatjes
Jonge mantelzorgers geven gastlessen | Carrousel Twente
SIZ Twente verzorgt ook aankomend jaar weer gastlessen over het thema ‘jonge mantelzorgers’. Jonge mantelzorgers zijn jonge mensen die opgroeien met een ziek of beperkt gezinslid. Zij kunnen zich zorgen maken, moeten soms meer doen in huis en moeten soms ook zorg en aandacht missen. De gastlessen worden niet gegeven door oude, saaie professionals, maar door jonge mensen tussen de 18 en 30 jaar oud die zelf ook zijn opgegroeid met zorg in het gezin. Dit noemen we ervaringsmaatjes.
Ervaringsmaatjes weten als geen ander hoe het is om te moeten zorgen voor een ziek of beperkt gezinslid en kunnen zich goed verplaatsen in de jongeren uit de klas. Tijdens de gastles komen er allerlei onderwerpen aan bod, zoals zorgen voor iemand, stress hebben als iemand ziek is, of waarom het belangrijk is om mensen in je omgeving soms te steunen.
Het is niet nodig om persoonlijke verhalen te vertellen als je dat niet wil, maar het mag wel. De ervaringsmaatjes doen er alles aan om te zorgen dat er een veilige en ontspannen sfeer is in de klas die de gastles leuk en ontspannen maakt. Het is niet altijd serieus, er is ook tijd voor een lolletje. Aan het einde van elke gastles wordt er afgesloten met een leuke opsteker en iets om mee naar huis te nemen, maar wat dat is vertellen we lekker niet!
door Ervaringsmaatjes | 11 jul 2016 | Ervaringsmaatjes
E-MOVO: 16% van de middelbare scholieren in Twente is jonge mantelzorger
Er wordt vaak een beetje verbaasd gekeken, als we vertellen hoeveel procent van de jongeren opgroeit als jonge mantelzorger.
Dit zijn er vaak meer dan de meeste mensen denken. Uit nieuwe cijfers van de GGD blijkt dat er in Twente zelfs meer jonge mantelzorgers zijn dan wij wisten.
1 op de 6
Eens in de drie jaar wordt door de GGD het E-MOVO (oftewel, Electronische MOnitoring Voortgezet Onderwijs) uitgevoerd.
Dit onderzoek gaat over het welzijn van jongeren in onze omgeving. Dit jaar is ook het thema mantelzorg meegenomen in de vragenlijst.
Uit het onderzoek blijkt dat maar liefst 16% (!!) van de jongeren in Twente opgroeit als jonge mantelzorger en maakt daardoor soms ingrijpende gebeurtenissen mee. Dat is dus zelfs 1 op de 6 jongeren die vanwege een ziek, beperkt of verslaafd gezinslid soms gedoe heeft thuis.
Wat kunnen we met deze informatie?
Wat ons betreft is dit erg belangrijke informatie om rekening mee te houden.
Schooldirecteuren die zeggen ‘jonge mantelzorgers die hebben we hier niet’ geloven we dus nooit meer!
Niet alleen gemeenten maar ook ziekenhuizen, revalidatiecentra en zorgverzekeraars zouden hieruit kunnen opmaken dat niet alleen patiënten, maar het hele gezin betrokken moeten worden bij zorg.
p.s. Dat betekent echt niet dat iedere jonge mantelzorger in therapie moet of een problemen heeft, jonge mantelzorgers zijn namelijk echt niet zielig. Even vragen hoe het gaat en wat ze nodig hebben is al een mooi begin.
Het gehele rapport van de E-MOVO vind je hier
door Ervaringsmaatjes | 3 apr 2016 | Ervaringsmaatjes
Waar Sophie al weken naar uitkeek was Ryan alweer een beetje vergeten: de dierentuin met z’n drietjes! De moeder van Sophie had vrijkaartjes voor het dierenpark Ouwehands in Rhenen van de Postcodeloterij. Deze mochten wij samen besteden, erg lief.
Ik had voorgesteld om met de trein te gaan: Ouwehands ligt globaal gezien tussen Utrecht en Arnhem dus zou dat met de trein en bus goed te doen zijn. En voordeliger: een railrunner voor beide kinderen was samen maar vijf euro en ik heb een studenten OV kaart dus ik kan gratis reizen. Op deze manier konden wij voor nog geen 10 euro naar de dierentuin, hartstikke mooi!
Op dinsdag 26 april (de dag voor Koningsdag) zijn wij dus met zijn drietjes naar de dierentuin geweest. Ik was vroeg bij Ryan: om negen uur al. Wij wilden de dag goed besteden dus daarom zouden wij op tijd vertrekken. Ik haalde Ryan en Sophie op met de auto. Niet eens om het slechte weer, maar omdat ik weet dat beide kinderen het hartstikke leuk vinden om bij mij in de auto te zitten. Ryan zit dan vaak gezellig naast mij en Sophie presteert het soms om in de achterbak te kruipen wat ik goed vindt voor die kleine stukjes.
Sophie woont vlak naast het station Hengelo Oost. Dat kwam goed uit, want in die trein konden wij helemaal blijven zitten tot aan Zutphen!
Sophie gaat heel vaak met de trein. Zo gaat Sophie vaak naar haar oma die in de kop van Overijssel woont. Ryan was echter nog nooit met de trein geweest. Eens moest de eerste keer zijn, dus vandaag!
Op het station mochten Ryan en Sophie mijn telefoonnummer op hun hand schrijven, voor het geval dat ik hen kwijt zou raken.
Toen wij ’s ochtends op de Syntus trein richting Zutphen stapten was het erg koud, maar liefst 3 graden. Ryan en Sophie wilden natuurlijk beide bij het raam zitten. Wij hadden een plekje voor vier dus dat kon mooi.
Ik kon aan Sophie zien dat zij er zin in had. Sophie was lekker aan het schommelen met haar benen waardoor ze Ryan af en toe aanraakte. Ryan vond dit niet zo fijn en vroeg Sophie of zij wilde stoppen. Sophie houdt van uitdagen dus ging nog even door waardoor er een discussie ontstond en zij beide wilden dat de ander op een andere plek ging zitten. Maar dit kon niet, omdat zij beide óók bij het raam wilden zitten. Sophie hield op met schommelen en Ryan zou er zich verder niets van aantrekken: probleem opgelost.
Eenmaal in Zutphen moesten wij overstappen op de trein naar Arnhem. Hier hadden wij 6 minuten voor. Ryan vond dit spannend: zouden wij dit wel redden? Ik vertelde Ryan dat het altijd makkelijk lukt en dat het perron niet zo groot is. Daar kwam de dubbeldekker aan: Ryan en Sophie renden naar de trein toe, direct naar een plekje boven in natuurlijk.
Beide hadden zij hun eigen rugzak mee met wat drinken, koekjes en snoepjes. Dit wilden zij best met elkaar delen, erg lief.
Eenmaal op Arnhem centraal gekomen was het even spannend (ook voor Ryan weer): waar zijn de bussen, welke bus nemen wij en is dat dan wel de goede bus?
Gelukkig werden wij goed geholpen door de NS medewerkers die ons naar de goede bus brachten. Ook in de bus hadden Ryan en Sophie een speciaal plekje weten te bemachtigen: achterin natuurlijk.
In deze bus moesten wij maar liefst 40 minuten blijven zitten, best wel een eindje dus. Onderweg inspecteerde Ryan de bus goed; hij telde het aantal hamertjes en nooduitgangen. Ook had hij zich al een scenario bedacht wanneer de bus te water raakt aan welke kant hij er dan het beste uit kon komen. Ik moest wel een beetje lachen en vertelde Ryan dat de kans héél klein is dat er iets ernstigs gebeurt. Eigenlijk vond ik het ook wel een beetje zorgwekkend. Sophie zie ik genieten van de reis terwijl Ryan meer bezig is met het afwegen van risico’s en gevaren. Naar mijn mening vind ik dit nog al zwaar voor een kind van tien jaar oud. Hij is dan ook niet voor niets een jonge mantelzorger en maakt zich dan ook duidelijk veel zorgen…
In Wageningen aangekomen moesten wij nog één bus hebben: die naar het Dierenpark. Deze was wat vertraagd tot ergernis van Ryan. Achteraf viel het mee, het duurde maar vijf minuutjes.
In de bus naar het dierenpark liet ik Ryan en Sophie een stukje van de serie ‘ZOOP’ op mijn mobiel zien. Deze serie is namelijk in hetzelfde dierenpark opgenomen een aantal jaar geleden. Helaas kenden beide deze serie niet. Volgens mij was ZOOP dan toch meer uit de tijd van mijn iets oudere zusjes… Grappig!
Eenmaal aangekomen in de dierentuin gingen Ryan en Sophie helemaal los: rennen, vliegen, gillen en helemaal uitgelaten. Ik liet hen een plattegrond zien van het park en beiden willen ze direct álles zien! Ik stelde voor om de route te volgen en op deze manier alles te kunnen bekijken. Nee hoor, er moest eerst gespeeld worden in de speeljungle omringd met water. En kwijt was ik ze. Wat ik op zich niet zo erg vond wat ik weet dat beide geen echte weglopers zijn. Vooral Ryan niet, die veel te bang is om mij kwijt te raken. En Sophie blijft dan wel weer in de buurt van Ryan want die vind dat veel te leuk zo’n jongen die zij lekker kan uitdagen.
Het begon te regenen, wat de kinderen volgens mij helemaal niet door hadden terwijl zij vrolijk aan het spelen waren. Midden in de speeljungle lag een eilandje omringd met water waar je alleen naar toe kon over een brug (die overigens al half in het water hing). Ik hoorde moeders roepen dat hun kinderen niet naar het eilandje mochten omdat zij dan nat zouden worden. En voor ik er erg in had stonden Ryan en Sophie al op het eilandje, met natte schoenen en sokken natuurlijk…
Eigenlijk vond ik het ook wel een beetje grappig. Wat zouden die andere moeders van mij denken? Wat een slechte zus, laat zij zomaar haar broertje en zusje nat worden. Maar ja, de kinderen hadden de grootste lol dus wat hield mij dan ook tegen.
Toen het eenmaal echt hard ging regenen liepen wij praktisch tegen een rij aan voor de zeeleeuwen show. Hartstikke leuk, dat wilden wij wel zien. De deuren gingen open en de kinderen zochten een mooi plekje. De show was ontzettend leuk met grote zeeleeuwen die allerlei kunstjes deden. Sophie zat naast mij en Ryan zat achter mij, die om de zoveel seconden mij aanstootte en zei: “kijk Jamie, wat gaaf he!” en: “Zie je het Jamie, mooi he!” Ze genoten er beiden van.
Na de zeeleeuwenshow is het verder de hele dag gelukkig droog geweest. En Ouwehands is een mooi park met nog best wat overdekte bezienswaardigheden zoals ‘Apia’ en ‘Gorilla Adventure’. Beide overdekte plaatsen hadden een speeltuin waar Ryan en Sophie zoals gewoonlijk niet weg te krijgen waren. Wij hebben ontzettend gelachen om een chimpansee die een hele show aan de bezoekers weggaf.
Daarna hebben wij nog een rondje gelopen door het ‘berenbos’ wat de kinderen helemaal super vonden. Ook door het berenbos konden zij tijdens het bekijken van de beren (het waren en super veel!) klimmen en klauwteren.
Vervolgens hebben wij nog olifanten en giraffen gezien, die toch echt niet kunnen ontbreken aan de dierentuin! De pinguïns waren ook heel grappig, ze kwamen erg dichtbij en je moest oppassen dat ze niet in je vingers pikten.
Als laatste wilde Ryan nog heel graag het grote terrarium en aquarium zien. De vader van Ryan hield vroeger slangen en andere reptielen thuis. Ryan vond dit altijd heel erg leuk en wilde daarom een paar mooie foto’s maken voor zijn vader. Ook heeft hij een mooie foto gemaakt van een slapende tijger, waar zijn moeder dol op is.
Sophie vond vooral de stokstaartjes heel erg leuk. Er waren wel een stuk of twintig in één verblijf. Sommigen sliepen heel lief tegen elkaar aan terwijl anderen druk verstoppertje speelden. Sophie moest er hard om lachen want deze beestjes zien er heel grappig uit en ze kunnen ook zo leuk rechtop staan en je aan staren.
Vijf uur hebben wij uiteindelijk door het park gelopen! De tijd ging zo snel dat wij ons bijna moesten haasten voor de bus. Bij de uitgang was er een fonteintje waar Ryan en Sophie uiteraard niet van af konden blijven. Ze hadden bijna hun schoenen en sokken weer droog en vervolgens spatteren ze elkaar weer onder met water. Oh, oh, wat heb ik gelachen om hen.
Tijdens de terugreis kon ik merken dat de kinderen moe waren. Ze waren een stuk minder druk dan de heenweg en zaten rustig voor hun uit te staren. Ik de bus vroeg ik hoe ze de dag vonden. Ryan: “Super leuk, dankjewel Jamie”. Sophie: “Middelmatig”. Sophie probeert mij altijd uit te dagen en mij op de kast te krijgen. Dit doet zij wel vaker, dus ik ben het wel gewend. Ook met spelletjes probeert ze altijd vals te spelen om mij te plagen. Eigenlijk vind ik het wel grappig. Ik ken Sophie nu al zo lang dat ik heus wel weet dat zij net zo’n super leuke dag heeft gehad als Ryan!
Ik had het idee dat de kinderen het op een gegeven moment fijn vonden om thuis te zijn, ze waren allebei doodop. Een goed teken denk ik maar zo! Beiden hebben mij bedankt en de ouders vonden het ook super dat ik de kinderen een dag mee op stap heb genomen. De reis verliep goed, de dierentuin was hartstikke leuk en wij hebben ons niet tegen laten houden door het koude en natte weer. Kortom: een top dag!
